Ήταν κάποτε ένας στόχος. Ονειρευόταν ότι θα γίνει λουλούδι κάποια μέρα. Ότι θα ζει σ' ένα κήπο με άλλα λουλούδια συντροφιά. Ότι κάθε πρωί μια γαλάζια πεταλούδα με πλουμίδια χρυσαφιά, θα ερχόταν από μακριά να τον φιλάει.
Αυτά στοχαζόταν και δεν ανησύχησε όταν τον αγόρασε ένα παιδί. "Όπου να ΄ναι θα γίνω στοχολούλουδο!" σκέφτηκε. "Με πάει στον κήπο του να με φυτέψει".
Έφτασαν σε ένα κήπο ακριβώς όπως τον ονειρευόταν!
Το παιδί ακούμπησε τον στόχο σε ένα παγκάκι.
Φύσηξε τότε ο άνεμος και είπε στον στόχο βιαστικά: "Να σε πάρω μαζί μου πέρα από τα βουνά; Πέρα από την λιακάδα και την παγωνιά;"
"Όχι βέβαια", απάντησε ο στόχος. "Θα γίνω στοχολούλουδο και ο φίλος μου θα με φυτέψει".
"Τι είναι αυτά που λες άστοχε στόχε; Δεν είναι φίλος σου! Δεν θα σε φυτέψει!Θα σε πληγώσει! Πολύ θα σε πονέσει!" είπε ο άνεμος και συνέχισε το μακρινό ταξίδι του.
Ο στόχος περίμενε. Σε λίγο γύρισε και το παιδί. Κάτι κρατούσε. Ένα όπλο!
Κάρφωσε το στόχο σε ένα δέντρο. Σημάδεψε. Τράβηξε τη σκανδάλη.
"Μη!", φώναξε ο στόχος. "Μη!"
Μα το παιδί συνέχισε να πυροβολεί ξανά και ξανά. Ο στόχος έτρεμε, φοβόταν, πονούσε. Το παιδί πυροβολούσε. 'Ενα βόλι πέτυχε τον στόχο στην καρδιά. 'Ενιωσε μια στοχοδίνη. Γεμάτος τρύπες, κουρελιασμένος, βρέθηκε σε λίγο σε ένα παρτέρι με λουλούδια, πεταμένος.
Θυμήθηκε το όνειρό του το παλιό.
"Νόμιζα ότι θα γινόμουν λουλούδι σαν κι εσάς και εγώ. Το ονειρευόμουν τόσα χρόνια".
"Φύγε!" τον αποπήραν τα λουλούδια με θυμό και καταφρόνια."Φύγε προτού φωνάξουμε τον κηπουρό".
"Γιατί;"
"Δεν είσαι κυκλάμινο, ούτε βιολέτα, ούτε ντάλια! Ένας σκισμένος στόχος είσαι! Έχεις τα κακά σου τα χάλια!"
Ο στόχος δάκρυσε. Μα τα λουλούδια δεν του έδιναν πια σημασία, γιατί φάνηκε από μακριά χιλιόχρωμη οπτασία.
Άκουσε τότε ένα φτερούγισμα δειλό.
"Καλέ μου στόχε τι σου κάνανε;" ρώτησε μια γαλάζια πεταλούδα με πλουμίδια χρυσαφιά.
"Εμένα μιλάς; απόρησε ο στόχος "ή σε κανένα λουλούδι δροσερό;"
"Σε σένα! Έψαχνα όλη μέρα να σε βρω!"
"Είσαι σίγουρη; Να βρεις εμένα;"
"Δεν θυμάσαι που με στοχαζόσουν; Ξεχνάς τα όνειρά σου τα πρωινά τα περασμένα; Κάθε φορά που ονειρεύεται κανείς μια πεταλούδα και της δίνει με το νου του χρώματα, πλουμίδια και φτερά, την περιμένει και την λαχταρά, κάπου κρυφά στα σκοτεινά, στη μυστική μοναξιά ενός κουκουλιού, ένα θαύμα γίνεται! Μια άχαρη κάμπια μεταμορφώνεται σε πεταλούδα. Και εγώ είμαι η δική σου πεταλούδα!"
Ανοιγοκλείνοντας τα γαλάζια της φτερά φίλησε το στόχο η πεταλούδα. Ένιωσε το άγγιγμά της το ανάλαφρο, ένα ρίγος ένιωσε... Κάτι παράξενο έγινε τότε εκεί, μέρα μεσημέρι, κάτι μαγικό!
Κάτω από τον ανοιξιάτικο ουρανό, έβγαλε ο στόχος φύλλα, μίσχο, πέταλα χρωματιστά και έγινε λουλούδι πεντάδροσο, τ' ομορφότερο απ' όλα στου κήπου το παρτέρι! Τα δάκρυά του δροσοσταλίδες έγιναν και λαμπύριζαν στα πέταλά του. Θαύμασαν τ' άλλα τα λουλούδια. Θαύμασαν κι απόρησαν...
Και έζησε από τότε το στοχολούλουδο ευτυχισμένο.
Γιατί όποιος ονειρεύεται, δεν μπορεί να γίνει στόχος!!!
Πηγή: nipiablog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου