Το παιδί με το ταμπούρλο

Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο

Ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο.

Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε.

Τι ψυχή βασανισμένη να `ταν άραγε;

Ταμ ταμ ταμ ταμ

Η γειτονιά του δεν το κράταγε.

Τους δρόμους πήρε και περπάταγε.

Καπνός τριγύρω δε φαινότανε

Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα

Σ’ όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα.

Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα.

Η ζωή κυλάει με δάκρυα και με κλάματα.

Ταμ ταμ ταμ ταμ

Κανένας τόπος δεν τον χώραγε

Στις ερημιές μακριά προχώραγε.

Ούτ’ ένα φύλλο δεν κουνιότανε

Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα

Σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα.

Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε, 

Το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε.

Ταμ ταμ ταμ ταμ

Με τ’ άγριο νύχι του σημάδεψε

Και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε.

Τ’ αγόρι λες ονειρευότανε

Μα γύρω πόλεμος γινότανε.

Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε

Στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε.

Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου

Και τ’ αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του.

Ταμ ταμ ταμ ταμ

Της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε

Στον ουρανό βαθιά προχώρησε.

Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε

Μα πάντα πόλεμος γινότανε.

Λ. Νικολακοπούλου

Ακούστε το τραγούδι εδώ